Największe sekrety: Nam

"Siedźcie w odpowiedniej odległości od ekranu i dobrze oświetlcie pokój, bo będzie ostra jazda"

 płk Walter E.  Kurtz

"Gdyby amerykański generał ponosił takie straty jak Giap, w ciągu jednego dnia zostałby pozbawiony dowództwa"

 gen. William Westmoreland

"Ci co uciekają to bojownicy Vietcongu, ci którzy stoją, to dobrze zdyscyplinowani bojownicy Vietcongu... Get some! Get some! Tratata!!! Tratatata!!!"
"Full Metall Jacket"

"Ho Chi Minh, skurwysyn, sine jaja ma..."
  przyśpiewka amerykańskich żołnierzy 

Ilustracja muzyczna: Surfin Bird - The Trashman

W wieku 102 lat zmarł generał Vo Nguyen Giap, były dowódca sił komunistycznych w czasie wojen wietnamskich. No cóż, długo sukinsyn sobie pożył - wielu ludzi myślało, że jest martwy już od dawna. Giap uchodzi za jeden z symboli wojny, zwycięzcę spod Dien Bien Phu i "pierwszego który pokonał Amerykanów". To oczywiście w dużej mierze propaganda. Faktycznym dowódcą oblężenia pod Dien Bien Phu był bowiem chiński generał przysłany przez Mao.

Przebiegiem ostatnich lat wojny przeciwko Francji kierowali chińscy doradcy wojskowi (wcześniej Vietminhowi ogromne usługi oddali japońscy wojskowi - to właśnie pułkownik Imperialnej Armii Japońskiej dowodził zdobyciem Hanoi). Zwycięstwo nie byłoby możliwe bez olbrzymiej pomocy materiałowej z ChRL. Oczywiście po pewnym czasie pomoc ta stała się kłopotliwa - Chińczycy negocjowali z Francuzami za plecami Ho Chi Minha. Podczas operacji pod Dien Bien Phu chińscy doradcy łudzili Wietnamczyków wielką ofensywą na Laos i południe, ale Mao chodziło jedynie o to, by klęska militarna doprowadziła do upadku francuskiego rządu. Liczył na to, że nowy gabinet będzie bardziej skłonny do handlu z Chinami - i się nie przeliczył. Rozejm w Genewie, przesądzający o podziale Wietnamu, zawarto za plecami "Wujka Ho" - Wietnamczycy nie mieli nic tam do gadania i byli zszokowani dealem zrobionym przez Pekin. Zaczęli po tym dryfować w stronę Moskwy. (Mao próbował później temu zapobiec swatając "Wujka Ho" z Chinką. Niestety, KC KPW orzekło, że Ho, jako "ojciec narodu" musi żyć w ascezie...).

A co do wojny ze Stanami Zjednoczonymi - nie trudno być "legendarnym zwycięzcą", gdy dano ci wygrać. Przypominam, co kiedyś pisałem na ten temat:

Ilustracja muzyczna: Battlefield Vietnam Main Menu

"W 1985r. po wielu latach walki w Kongresie sen. Barry Goldwater uzyskał wreszcie odtajnienie Reguł Starcia ( The Rules of Engagement) obowiązujących w czasie wojny w Wietnamie amerykańskie siły zbrojne. Była to wstrząsająca lektura. Wynikało z niej, że:

-          Wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych nie mogły zostać zbombardowane, gdy były w trakcie budowy. Można to było dopiero zrobić, gdy były one w pełni operatywne.

-          Nie można było zbombardować Migów stojących na pasach startowych. Mogły być one zaatakowane tylko, gdy znajdowały się w powietrzu, zostały zidentyfikowane i wykazywały wrogie zamiary. Nawet, gdy je już zestrzelono, nie można było nadal zbombardować ich baz.

-          Skupiska wojskowych ciężarówek znajdujące się 200 jardów do drogi nie mogły być bombardowane. Ciężarówki znajdujące się na drodze mogły być zaatakowane, ale gdy tylko z niej zjechały już nie.

-           Nie można było bombardować wrogich sił podczas bitew, jeżeli południowowietnamski kontroler nie znajdował się w powietrzu, nawet jeżeli oddziały komunistyczne zostały wskazane drogą radiową przez oficera na ziemi. W tym przypadku bomby zrzucano do oceanu.

Administracja Johnsona wyłączyła ogromne obszary Wietnamu Północnego spod bombardowań. Obejmowały one główne obszary przemysłowe, stolicę – Hanoi i główny port w Haiphongu – przez który przechodziło 70% dostaw dla Wietnamu Północnego. Do 1969r. nie bombardowano też baz Vietcongu w Kambodży.

Ilustracja muzyczna: Sunset (Birds of prey) - Fatboy Slim

   W 1972r. gen John D. Lavelle został pozbawiony dowództwa nad 7-mą flotą powietrzną, gdy w celu chronienia własnych ludzi dokonał serii skutecznych nalotów na północnowietnamskie lotniska i wyrzutnie rakiet łamiąc wszelkie krępujące go zasady. W tym samym tygodniu, w którym odwołano Lavelle’a, Hanoi dokonało napaści na południowowietnamskie miasto Quang Tri. Prezydent Nixon odwołał zasady, które złamał wykazujący się inicjatywą generał i nakazał dokonać nalotów na wojska Wietnamu Północnego. Ofensywa zakończyła się wielką klęską komunistów.

   Bardzo często komuniści korzystali też z tego, że Amerykanie nie mogli ścigając ich przekraczać granic Laosu i Kambodży. Tam na terenach nie kontrolowanych przez miejscowe neutralne rządy Vietcong posiadał szereg rozbudowanych baz, gdzie przegrupowywano oddziały, uzupełniano straty i przezbrajano ludzi. Z problemem zakazu przekraczania granicy w trakcie pościgu za wrogiem spotkano się min. w trakcie bitwy pod Ia Drang  znanej min. z filmu ,,Byliśmy żołnierzami”. Dowódca 1-szej Dywizji Kawalerii Powietrznej gen. Harry Kinnard wspomina to następująco: ,,Gdy gen. Giap mówi, że nauczył się walczyć z Amerykanami i naszymi śmigłowcami pod Ia Drang, to gówna prawda! To czego się nauczył to, to że nie pozwolą nam ścigać go poza mityczną linią na piasku. (...) Może wciągnąć nas w bitwę kiedy chce i gdzie chce i gdzie to jest? Zawsze w obrębie kilku mil od granicy, gdzie jego linie zaopatrzeniowe są najkrótsze, (...) gdzie dokonał intensywnego rozpoznania terenu i zna go lepiej niż my.” 

Sugerowano, że gdyby złamano te Reguły Starcia, doszłoby niemalże do otwartej wojny z komunistycznymi Chinami i Związkiem Radzieckim. Jednakże, gdy Wietnam Północny zaczął sabotować pokojowe negocjacje w Paryżu dokonując napaści na miasto Quang Tri i wielu innych aktów złej woli, prezydent Nixon zarządził przywołanie Hanoi do porządku poprzez największą kampanię bombardowań lotniczych od czasów zburzenia Drezna – operację ,,Linebacker II”. Od 18 XII 1972r. przez 12 dni B-52 równały z ziemią dotychczas ,,nietykalne” obszary przemysłowe Wietnamu Północnego. Bomby spadły na Hanoi, niszczyły infrastrukturę transportową i instalacje wojskowe kraju, zaminowano wreszcie port w Haiphongu,  gdzie bomby  spadły także zupełnie przypadkowo na jeden z zacumowanych tam sowieckich statków. Zarówno Moskwa jak i Pekin nie okazały żadnych poważniejszych oznak reakcji. Podobnie było również, gdy Nixon i Kissinger rozkazali dokonać ,,tajnych” nalotów na bazy Vietcongu w Kambodży w 1969 i 1970r. Wywarto jednak poprzez te bombardowania ogromną presję na Hanoi –  reprezentanci Północnego Wietnamu powrócili do stołu rokowań.  Czy nie można było tak od razu?

Powyżej: Nawalona drugami "Hanoi Jane" Fonda z propagandową wizytą w stolicy DRW. Straciła orientację tak bardzo, że nie wie w którą stronę ma się patrzeć do kamery...

   

,,Wygrać wojnę w jedną noc...”

W II 1965r. Lyndon Johnson ogłosił swą strategię ,,elastycznej odpowiedzi” w Wietnamie czyli limitowanego bombardowania wybranych celów w Wietnamie Północnym. (Oczywiście wyłączono z tej strategii wszystkie istotne cele.) Miesiąc później zaproponował Hanoi 1 miliard $ na odbudowę kraju, jeżeli komuniści wycofają się z wojny. Ho Chi Minh odrzucił ofertę.

  W ciągu następnych 4 lat prezydent Johnson używał wobec Wietnamu Północnego argumentu kija i marchewki, poprzez jednostronne wstrzymywanie bombardowań, by zachęcić komunistów do negocjacji. Oni natomiast zużywali natomiast ten czas na uzupełnienie strat i wzmocnienie sił. Jak wspominał gen. Curtis Le May – pionier zmasowanych nalotów bombowych: ,,Komuniści wyzyskiwali każdy przestój do zaopatrzenia swoich oddziałów i przygotowania ich do zwiększonej aktywności. Za każdym razem, gdy nasi żołnierze uderzyli ich mocno, politycy dawali im czas na odrobienie strat. I to prowadziło tylko do zwiększonych strat wśród naszych oddziałów.”

     W 1965r. Szef Sztabu Sił Powietrznych USA gen. John P. McConnell stwierdził, że Stany Zjednoczone posiadają militarny potencjał pozwalający im wygrać wojnę w Wietnamie ,,praktycznie w ciągu jednej nocy”, ale ,,prezydent Johnson wyraził się, że naszą narodową polityką jest utrzymanie konfliktu na najniższym możliwym poziomie intensywności, ze względów humanitarnych i politycznych.”

   W III 1968r. magazyn ,, Science & Mechanics”  przeprowadził ankietę wśród wysokiej rangi amerykańskich wojskowych. Byli oni zgodni co do tego, że ,,Wojna przeciwko Północnemu Wietnamowi może zostać wygrana w sześć tygodni... Pozostali partyzanci Vietcongu na Południu mogą zostać pokonani w ciągu sześciu miesięcy... [Wojna] może trwać jeszcze kolejne 5, 10 lub więcej lat, jeżeli nadal będzie prowadzona w ten sposób jak dzisiaj...” Eksperci ci zaproponowali oficjalne wypowiedzenie wojny Wietnamowi Północnemu, blokadę portu w Haiphongu, dokonanie inwazji Północy i zniszczenie tam wszystkich liczących się celów, po ostrzeżeniu miejscowej ludności o zamiarze bombardowań. Wspomniani eksperci to: gen Nathan F. Twining, były szef sztabu Sił Zbrojnych USA,  adm Arleigh A. Burke, były szef operacji morskich, gen George H. Decke, były szef sztabu Armii, gen Frederick H. Smith Jr, były wiceszef sztabu Sił Powietrznych, gen Thomas S. Power, były dowódca Strategic Air Command, gen Ira C. Eaker, były wiceszef sztabu Sił Powietrznych i gen Arthur G. Trudeau, były szef działu badań i rozwoju Armii USA.

   Generał Paul D. Harkins, jeden z dowódców amerykańskich wojsk w Wietnamie stwierdził: ,,Im szybciej prowadzisz wojnę, tym mniejsze są straty i szybciej kończą się walki. Ta wojna mogłaby zostać wygrana w czasie krótszym niż trzy miesiące, ale nie w ten sposób w jaki jest prowadzona teraz.” 

   Generał Le May powiedział w 1968r., że :,,Jedynym powodem dlaczego amerykańscy żołnierze krwawią i giną dzisiaj w Wietnamie jest to, że nasi przywódcy związali im ręce nad głowami. Jedyną przyczyną tego, że nie wygraliśmy dotąd w Wietnamie jest to, że nasi politycy zrobili wszystko co możliwe, by tego uniknąć.” Poglądy gen Le May podziela wielu weteranów. Wszyscy oni wskazują, że wojska amerykańskie nie zostały pokonane w Wietnamie, one zostały pokonane we własnym kraju.

   Wystarczy spojrzeć na statystyki zabitych w czasie konfliktu: 58 000 zabitych Amerykanów, około miliona partyzantów Vietcongu i armii północnowietnamskiej. W czasie wielkiej ofensywy Tet z 1968r. zginęło tylko 1536 Amerykanów, 2788 żołnierzy południowowietnamskich , 45 000 partyzantów Vietcongu. Zawsze w otwartej walce komunistyczne siły partyzanckie ponosiły ogromne straty. Gdyby amerykańscy przywódcy zastosowali się do rad wojskowych ekspertów, Vietcong wykrwawiłby się na śmierć.

NSC 68

 Pułkownik Philip J. Corso był jednym z doradców Eisenhowera ds. bezpieczeństwa narodowego. Był on 19-stokrotnie odznaczany, walczył w II-ej wojnie światowej i w Korei. Zdobył on jednak serca Amerykanów dopiero podczas swego wystąpienia w Kongresie w dniu 17 IX 1996r. dotyczącego sprawy zaginionych jeńców z Korei i Wietnamu. Przyznał on wtedy, że podczas swej pracy w Zespole Koordynacji Operacji ( Operations Coordinating Board) przy National Security Council odkrył zasady tzw. polityki ,,nie wygrywać”, która go wówczas bardzo zaniepokoiła. Twierdził on, że owa polityka zakazała wygrać wojnę w Korei i w Wietnamie. Jak oświadczył kongresmanom owa zasada została wyrażona w dyrektywach NSC 68, NSC 68/2 i NSC 135/3. Dodał że jej podstawy są wyrażone w ORE 750, NIE 2, 2/1, 2/2, 10 i 11."

Reasumując: wietnamscy komuniści powinni zastanowić się zanim postawią serię pomników generałowi Giapowi. Bardziej od niego zasłużyli na takie "uhonorowanie" Lyndon Johnson i McNamara.