Dekapitacja 1923

Sowieckie służby chciały 3 maja 1923 r. zlikwidować polską elitę państwową za pomocą zamachu terrorystycznego podczas odsłonięcia pomnika księcia Józefa Poniatowskiego na placu Saskim. Inny plan przewidywał wywołanie wojny domowej w Polsce poprzez zabójstwo Marszałka Piłsudskiego w Sulejówku przez grupę bolszewickich agentów udających endeckich bojówkarzy. Oto, co o tej sprawie pisał Tadeusz Płużański w "Nowym Państwie", w artykule "Piłsudski pod ostrzałem": 

"Jednym z głównych zadań komunistycznej agentury było zlikwidowanie Józefa Piłsudskiego. Przeprowadzenie zamachu było dość proste – wiedzieli o tym sowieccy agenci. Marszałek mieszkał w willi w Sulejówku i nie był dobrze chroniony. Akcję podjęli ludzie Łoganowskiego przy pomocy warszawskich komunistów, w tym Ignacego Sosnowskiego (o nim niżej). Milusin miał być zaatakowany w nocy.

Rzecz jasna Rosja nie zamierzała przyznać się do morderstwa – komunistyczna bojówka miała być ucharakteryzowana na studentów nacjonalistów. Jakie cele, prócz najważniejszego – pozbycia się przywódcy polskiego państwa – chcieli osiągnąć Sowieci? Otóż słusznie spodziewali się wybuchu zamieszek, a nawet wojny domowej. Inspirowana przez agenturę lewica niechybnie wystąpiłaby przeciw endecji, co nakręciłoby spiralę przemocy. Do akcji odwetowej przystąpiliby zwolennicy zgładzonego Marszałka. Przypomnijmy, że niedawno zabity został pierwszy prezydent II RP – Gabriel Narutowicz i sytuacja społeczno-polityczna była mocno kryzysowa. Korzystając z tych nastrojów, komuniści zamierzali wzniecić upragnioną rewolucję.

Plan Łoganowskiego gorąco popierał jeden ze zdrajców z Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski – Józef Unszlicht. Nie został jednak zrealizowany, gdyż zdecydowanie sprzeciwiła się mu... centrala w Moskwie w osobie Feliksa Dzierżyńskiego, przełożonego Łoganowskiego. Krwawy Feluś uznał, że w walce z pańską Polską wystarczą agitacja i dywersja.

W rocznicę Konstytucji 3 maja

Mieczysław Łoganowski jednak nie poddawał się i wkrótce wpadł na kolejny pomysł. Przygotował potężny ładunek wybuchowy, aby odpalić go w centrum Warszawy. Termin ustalono na 3 maja 1923 r. – kolejną rocznicę uchwalenia pierwszej nowoczesnej konstytucji nowożytnej Europy. Eksplozja bomby była przewidziana w momencie, gdy marszałek Piłsudski razem z zaproszonym gościem – marszałkiem Francji Ferdinandem Fochem, odsłanialiby pomnik ks. Józefa Poniatowskiego na placu przed Pałacem Saskim. Wybuch miał zabić również dowódców Wojska Polskiego oraz najwyższych dostojników państwowych. Ofiarami padliby ponadto zagraniczni notable i warszawiacy (święto 3 maja przyciągało po odzyskaniu niepodległości tłumy ludzi).

Tym razem Moskwa zaakceptowała plan. W ostatniej chwili terrorystyczny zamach został jednak zastopowany przez wysokiego rangą urzędnika sowieckiego, który ponoć przestraszył się konsekwencji. Nie ulega jednak wątpliwości, że akcję musiał wstrzymać ktoś na Kremlu – Dzierżyński, a może nawet Stalin." 

Czemu Dzierżyński nagle uchronił Polskę przed wojnę domową? Czemu zrezygnował z likwidacji elity państwa blokującego drogę do upragnionej przez niego światowej rewolucji? Tutaj mogła zadziałać schizofreniczna natura "Krwawego Feliksa" - fanatycznego komunisty, który miał jednak miejscami "polskie przebłyski". Zdarzyło mu się kiedyś w nagłym przypływie emocji uratować grupę polskich księży przed rozstrzelaniem. Tak samo kierując się porywem serca uchronił w Homlu pomnik księcia Józefa przed zniszczeniem i wysłał go do Warszawy. Ferdynand Ossendowski opisuje w "Leninie" piękną scenę, gdy Dzierżyński wścieka się na Lenina za to, że wyznaczył Marchlewskiego na przywódcę komunistycznej Polski. Grozi Leninowi śmiercią i uzyskuje zmianę nominacji. Pamiętajmy, że Dzierżyński już w dzieciństwie mówił, że gdy dorośnie to powywiesza wszystkich Rosjan i spoliczkował nauczyciela, za to że nazwał język polski psim językiem. (Dobrze psychiczne rozterki Dzierżyńskiego opisał Bogdan Jaxa Roniker w książce "Dzierżyński - czerwony kat"). "Krwawy Feliks" był bez wątpienia psychopatą, który utopiłby Polskę we krwii zaprowadzając w niej komunizm. Jednak czasem okazywało się, że głęboko w jego duszy tkwi litewski szlachcic z mińszczyzny.

Ps. Tutaj warto postawić pytanie o sowieckie inspiracje zamachu na prezydenta Narutowicza. Są poważne poszlaki wskazujące, że Eligiusz Niewiadomski nie był samotnym zamachowcem – stała za nim organizacja. Jaka? Dr Baliszewski sugeruje, że byli to zwolennicy gen. Hallera chcący dokonać przewrotu faszystowskiego w Polsce. Endeccy historycy wyśmiewają takie tezy, trafnie acz niechcący wskazując, że ówczesna endecja była zbyt cienka, by przeprowadzić zamach na prezydenta. Czy wobec tego organizacją stojącą za Niewiadomskim (egzaltowanym, chorym psychicznie endekiem) nie była sowiecka siatka wywiadowcza, która go zwerbowała pod fałszywą flagą (udając organizację faszystowską)? Czy endecja wobec tego uznaje za bohatera debila, który dał się zmanipulować wrogom Polski po to, by zabić Bogu ducha winnego człowieka (polskiego patriotę) i sprowokować piłsudczyków do dokonania krwawego odwetu na endekach?